เมื่อวันที่ 3 ก.ค. 63 ที่ผ่านมา ผู้ใช้เฟซบุ๊ก Thananyakorn Saengsorn ได้โพสต์ข้อความเล่าเรื่องของ “ลุงเพชร” หรือ นายนครินทร์ ภูเพ็ง ผู้พิการทางการได้ยิน ไม่สามารถพูดได้ ซึ่งจะติดต่อสื่อสารผ่านทางการเขียนเท่านั้น โดยผู้โพสต์ เล่าว่า พบเห็นลุงเพชร ที่แยกอโศก ซึ่งลุงกำลังนั่งกินข้าวเปล่าอยู่ริมถนนจึงได้เข้าไปสอบถามพร้อมซื้อน้ำ และขนมไปให้ลุง แต่ก็พบว่าลุงเพชร พิการทางการได้ยินจึงได้นำปากกาและกระดาษมาพูดคุยสื่อสารกัน
ลุงเพชร เคยทำงานโรงงานที่สมุทรปราการ โดยเป็นพนักงานในไลน์ผลิต แต่ถูกเลิกจ้างตอนปีใหม่ เนื่องจากบริษัทขาดทุน และไปทำงานร้านอาหารได้ 2 เดือน ก็เจอวิกฤติโควิด-19 ลุงเพชรหางานทำมา 13 วันแล้ว จนเหลือเงิน 5 บาท ซื้อข้าวมากินแล้ว จะไปขออาศัยนอนตามศาลาวัด
ต่อมา เจ้าของโพสต์ได้สอบถามลุงว่า อยากกลับบ้านไหม ซึ่งลุงก็ยินดี จากนั้นจึงซื้อตั๋วรถและอยู่เป็นเพื่อนลุงจนส่งขึ้นรถทัวร์ สิ่งที่ทำให้เจ้าของโพสต์ประทับใจในตัวลุงเพชร คือ ความสุภาพของลุง ดังนี้
– เวลาเขียนคุยกันผ่านกระดาษ จะลงท้ายด้วยคำว่า “ครับ” ตลอด
– พาคุณลุงมานั่งในร้านกาแฟ คุณลุงจะถามว่าเขาให้คนอื่นนั่งหรือครับ
– สอบถามเจ้าของโพสต์ตลอดเวลาว่า หัวหน้างานจะว่าไหมครับ ถ้าเข้างานสาย
– ตอนซื้อตั๋วให้ ก็บอกให้ซื้อของบริษัทขนส่งนะครับ ราคาจะถูก แต่ด้วยวันหยุดยาวหาตั๋วให้ยากมาก เจ้าของโพสต์เลยซื้อแบบดีๆ ให้เลย พอลุงเห็นราคาตั๋ว ลุงรีบเขียนลงในสมุดโน้ต บอกว่าตั๋วแพงมากเลยครับ
– เจ้าของโพสต์ยื่นเงินให้ไว้ติดตัว เผื่อฉุกเฉินและเอาไว้ต่อรถไปบ้าน จำนวน 500 บาท ลุงเพชรยกมือไหว้ และหยิบเงินแค่ 100 บาท เท่านั้น จนต้องจับเงินยัดใส่มือให้ และบอกว่าให้เก็บใส่กระเป๋าไว้กับตัวนะ
– คุณลุงเพชรไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเจ้าของโพสต์เลย แต่เจ้าของโพสต์ และเพื่อนๆ เต็มใจช่วยลุงจริงๆ ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ในแผนกที่ช่วยกันสมทบทุนค่ารถคุณลุง
ต่อมา ผู้ใช้เฟซบุ๊ก Koi Warangsiri ซึ่งมารับช่วงดูแลลุงเพชรต่อที่พิษณุโลก ได้เขียนเรื่องราวประทับใจที่ได้เจอลุงว่า หนูนั่งรอลุงและมั่นใจว่ายังไงลุงต้องลงรถมา ถามเจ้าหน้าที่หลายรอบว่ารถคันที่ลุงนั่งจะถึงตอนไหน วันนี้รถติดเลยถึงช้ากว่ากำหนด คุณลุงลงรถมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่หนักมาก พร้อมถุงของกินที่คนมีน้ำใจช่วยเหลือคุณลุงไว้
ทั้งนี้ ต้องขอบคุณคุณมิ้ว ที่เหมาแท็กซี่ให้คุณลุงกลับบ้าน ขอบคุณพี่แมว พี่คนขับแท็กซี่ด้วยนะคะ เราเป็นแค่ส่วนเล็กๆ ในเหตุการณ์นี้
“คุณลุงสุภาพมาก ตอนแรกคุณลุงจะไม่ยอมกลับ จะรอกลับตอนเช้า ต้องบอกว่าเราเตรียมรถไว้รอแล้ว หนูมานั่งรอตั้งแต่ 4 ทุ่มครึ่ง ลุงกลับนะคะ มีลูกหลานคนนครไทยช่วยเหลือค่ารถให้ลุง อย่ารอถึงเช้าเลย ลุงถึงยอมกลับ ขอให้คุณลุงเดินทางปลอดภัย”
เพราะคำว่า “ข้าวเปล่า 5 บาทขายไหมครับ ผมมีอยู่ 5 บาท” มันจุกอกจนทนไม่ไหว ต้องออกไปหาลุงจริงๆ
(ขอบคุณข้อมูลจาก Thananyakorn Saengsorn และ Koi Warangsiri)
ขอบคุณข่าวจากไทยรัฐ
