ตาวัย 71 ปี ชาว อ.ลำปลายมาศ บุรีรัมย์ สุดช้ำใจถูกน้องสาวไล่ออกจากบ้าน ต้องเดินเท้าข้ามอำเภอกว่า 70 กม. หวังไปพึ่งพาเพื่อนเก่าแต่ไม่เจอ ต้องเก็บกระถินริมทางกินประทังชีวิต อาศัยหลับนอนศาลาริมทาง ตำรวจ-กู้ภัยรุดช่วยพาส่งบ้านญาติ แต่ไม่ให้อยู่บ้านด้วย สุดท้ายไปขออาศัยอยู่วัด
วันที่ 20 ก.ค.2564 หน่วยกู้ภัยสว่างจรรยาธรรม จุดอำเภอเฉลิมพระเกียรติ จ.บุรีรัมย์ ได้รับแจ้งจากพลเมืองดีว่ามีชายสูงอายุท่าทางน่าสงสารหอบหิ้วถุงปุ๋ยใส่เสื้อผ้า หมอนมุ้ง ผ้าห่ม นั่งกินฝักกระถินอยู่ในศาลาริมทาง หน้าโรงเรียนบ้านดอนไม้ไฟ อ.เฉลิมพระเกียรติ จากการสอบถามเบื้องต้นคุณตาบอกว่า ถูกน้องสาวไล่ออกจากบ้าน จึงเดินเท้าข้ามอำเภอมาไกลกว่า 70 ก.ม. หวังจะมาพึ่งพาเพื่อนเก่าแต่กลับไม่เจอจึงไม่รู้จะไปหาใคร คาดว่าน่าจะต้องการความช่วยเหลือ
จากนั้น พ.ต.ท.รวีพันธ์ ปุยะติ รอง ผกก.ป.สภ.เฉลิมพระเกียรติ พร้อมหน่วยกู้ภัยสว่างจรรยาธรรม จุดอำเภอเฉลิมพระเกียรติ เดินทางเข้าตรวจสอบตามที่ได้รับแจ้ง พบชายสูงอายุนั่งอยู่ในศาลาสภาพอิดโรย ทราบชื่อต่อมาคือ นายอุ่น อายุ 71 ปี บ้านอยู่ ต.เมืองแฝก อ.ลำปลายมาศ จ.บุรีรัมย์ พร้อมเล่าเรื่องชีวิตตัวเองที่ต้องเดินเท้ากว่า 70 ก.ม.มาหาเพื่อนว่า
“ตายังไม่มีครอบครัว เคยทำงานอยู่สวนลำไยที่จันทบุรี ช่วงโควิดจึงกลับมาอาศัยอยู่บ้านน้องสาว ที่บ้านหนองนกเขียน ต.เมืองแฝก อ.ลำปลายมาศ พอกลับมาถึงผู้นำชุมชนให้ไปกักตัวที่สถานกักกันของรัฐ 14 วัน หลังจากกักตัวครบก็ไปอยู่กับน้องสาว โดยให้บัตรสวัสดิการแห่งรัฐของตาไว้กับน้องสาวเพื่อแลกซื้อสินค้ามาทำอาหาร แต่พอไปถามน้องสาวว่าเงินในบัตรหมดหรือยัง ก็ถูกน้องต่อว่าแถมไล่ออกจากบ้าน บอกจะไปไหนก็ไป จึงตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่กระสอบเดินจาก อ.ลำปลายมาศ มาที่ อ.เฉลิมพระเกียรติ เพราะไม่มีเงินค่ารถ ”
ตาองุ่น เล่าต่อด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้าว่า ตั้งใจจะมาพึ่งพาเพื่อนเก่าแต่กลับไม่เจอ เลยเดินมาตามถนนไปเรื่อยๆ หาเก็บฝักกระถินริมถนนกินประทังความหิวเพราะไม่มีเงินซื้อข้าวกิน อาศัยหลับนอนตามศาลาริมทาง ตั้งใจว่าจะเดินเท้ากลับไปขออาศัยอยู่บ้านหลาน ที่บ้านหนองกระทุ่ม ต.บ้านยาง อ.ลำปลายมาศ เพราะไม่มีที่ไป และจะไม่ขอกลับไปที่บ้านน้องสาวอีก เพราะเสียใจมากที่น้องไล่ออกจากบ้าน
จากนั้น พ.ต.ท.รวีพันธ์ ได้ให้เงินคุณตาไว้ 500 บาทเพื่อให้เก็บไว้ซื้อข้าวและอาหารกิน ตาก็ดีใจถึงกับยกมือไหว้น้ำตาคลอมีคนมาช่วย ขณะที่หน่วยกู้ภัยสว่างจรรยาธรรม ขออาสาไปส่งตาที่บ้านหลานตามความประสงค์ข เพราะหากให้เดินเร่ไปเรื่อยอาจจะเกิดอันตรายได้ แต่เมื่อไปส่งถึงบ้านแล้ว หลานไม่ยอมให้อยู่ด้วย ทำให้ตาต้องไปขออาศัยนอนอยู่ที่วัดชั่วคราว