สมัยโบราณกาล การเลี้ยงสุนัขมักจะดูจากลักษณะความเป็นมงคลของสุนัขเป็นหลัก ซึ่งเชื่อว่าหากเลี้ยงสุนัขเหล่านี้ไว้ จะนำพาโชคลาภ เรื่องดีๆ มาให้กับผู้เลี้ยง โดยในตำราพรหมชาติฉบับหนึ่ง ได้เขียนถึงลักษณะสุนัขมงคล เอาไว้ดังนี้
สุนัขตัวใดที่มีสีขาว เท้าทั้งสี่มีด่างดำ เลี้ยงไว้จะมีเงินทองมากมาย
สุนัขที่มีหางดอก(ปลายหางเป็นสีขาว) เล็บเท้าขาวทุกเล็บเลี้ยงไว้จะดี
สุนัขที่มีขนสีเหลืองเท้าทั้งสี่สีขาวล้วน เลี้ยงไว้จะรวยเงินทอง
สุนัขที่มีปากขาว ขนสวย จะมีเงินทองมาก
สุนัขที่มีขนสีขาวแดง (ขาวและน้ำตาลแดง) ปะปน เลี้ยงไว้จะช่วยคุ้มกันคุณไสย
สุนัขที่มีเล็บทั้งหมดยี่สิบเล็บ เลี้ยงไว้จะบอกแหล่งทรัพย์
สุนัขที่มีสิบเก้าเล็บ ทั้งตัวสวยไร้ตำหนิ จะนำพาทรัพย์มาให้
แม้ในปัจจุบันหลายคนอาจจะมองข้ามเรื่องนี้ไปบ้าง แต่ก็พบว่าผู้ที่เลี้ยงสุนัขหลายคนมักจะเลือกสุนัขที่มีลักษณะดี โหง่เฮ้งดี และรูปทรงที่ดีเพราะเชื่อว่าจะทำให้สุนัขดูแข็งแรง มีสเน่ห์ และรูปลักษณ์ที่ดีด้วย ซึ่งเรามักจะพบได้ว่าสุนัขที่ลักษณะดีมักจะผ่านเข้ารอบการประกวดเกี่ยวกับสุนัขในรายการต่างๆ นั่นเอง
ขอบคุณข้อมูล พรหมชาติ ฉบับ ราษฎร์ประจำบ้านดูด้วยตนเอง. เรียบเรียงโดย อาจารย์เทพย์ สาริกบุตร์, อาจารย์บาง เสมเสริมสุข, อาจารย์อุระคินทร์ วิริยะบูรณะ. จัดพิมพ์โดยสำนักงาน ลูก ส.ธรรมภักดี. 2521
